ترکیب رأی روز ۲۴ مرداد اعضای مجلس شورای اسلامی به وزرای پیشنهادی آقای روحانی، باعث تعجب من نشد. مثلاً بعد از چهار روز هیاهو علیه زنگنه و طرح ادعاهای فراوان درخصوص وجود فساد بی سابقه در دوره مدیریت پیشین او بر وزارت نفت، او توانست رأی اعتماد مجلسی را کسب کند که ادعای فساد ستیزی آن کَر کننده گوش فلک است. لازم به توضیح نیست که من اغلب ادعاهای مطرح شده علیه زنگنه را قبول ندارم اما علیرغم ارائه سیاهه ای دروغین ، زنگنه مورد اعتماد مجلسیان قرار گرفت. محمد جواد ظریف هم که او را دلال امریکا معرفی کردند با رأی مجلسی ها بر صندلی وزارت خارجه تکیه زد.در مورد نعمت زاده هم ادعاهای گزافی مطرح کردند و حتی او را دلال نفتی نامیدند اما او هم از فیلتر مجلس ولایت مدار عبور کرد. اما در مقابل، نجفی و میلی منفرد از راهیابی به کابینه باز ماندند . نجفی در جلسه رأی اعتماد تا جایی که می توانست به رهبر جمهوری اسلامی ابراز ارادت کرد . او حتی با صراحت اعلام نمود قبول همکاری او با میر حسین موسوی در سال ۱۳۶۷ به خاطر تبعیت از نظر آقای خامنه ای بوده است . او برای اثبات تداوم ارادت خود به رهبر، جنبش سبز را « فتنه » نامید . درعین حال افشاگری ها در خصوص همراهی کوتاه مدت او با جنبش سبز، کار خود را کرد تا او سرشناس ترین «وزیر تأیید نشده » در کابینه روحانی باشد.اصرار میلی منفرد بر عدم همراهی با جنبش سبز هم تحت الشعاع فیلمی قرار گرفت که در مجلس پخش شد و حضور او در یکی از جلسات اعتراضی بعد از انتخابات را اثبات می کرد. هرچه هم فریاد زد که «در آن جلسه ، من هیچ صحبتی نکرده ام » برای او سودی نداشت. مسعود سلطانی فر هم که عضویت حزب کروبی را در کارنامه خود داشت نتوانست رأی اعتماد برای ورود به دولت را به دست بیاورد.
نتیجه چهار روز بررسی صلاحیت وزیران در مجلس پیام های مشخصی دارد که البته مخاطب آن نه روحانی بلکه طرفداران او هستند. گماشتگان مجلس نهم به طرفدران روحانی پیام دادند که « خرِ ما از پل انتخابات گذشت و چهره نظام در دنیا تا حدودی ترمیم شد . پس درها بر همان پاشنه ای خواهد چرخید که رهبر جمهوری اسلامی می خواهد.» حقیقت آنست که خامنه ای به دنبال حل مشکلات خود با امریکاست پس دیپلماتی که در این زمینه تجربه دارد به وزارت خارجه برگزیده می شود .خامنه ای می خواهد تحریم ها علیه دفتر نمایندگی سپاه در خیابان طالقانی تهران ـ موسوم به وزارت نفت ـ شکسته شود پس وزیری رأی می آورد که یادگار دوره خاتمی است و این شانس را داشته که در جریان جنبش سبز « دل آقا» را به درد نیاورده است. البته هنوز مشخص نیست که زنگنه تا چه حد قادر به کوتاه کردن واقعی دست مافیای سپاه از صنعت نفت خواهد بود. اما به هرحال می تواند فرصتی در اختیار رهبر بگذارد تا طرف های خارجی را بفریبد و آنها را قانع کند که نفوذ سپاه در صنعت نفت که اصلی ترین عامل افزایش تحریم های نفتی است در حال کاهش است . او امید دارد به این طریق از شدت تحریم های نفتی کاسته شود وبار دیگر نظام جمهوری اسلامی به منابع گسترده مالی دسترسی پیدا کند تا ارضای شهوات سیاسی رهبر در نقاط مختلف جهان امکان پذیر گردد. البته همین پاشنه آشیل خامنه ای ، فرصتی در اختیار روحانی و وزیر نفت او می گذارد تا اگر واقعاً بخواهند ، تا حدودی دست سپاه را از غارت منابع نفتی کوتاه نمایند.اگر اینگونه نشود آنگاه با قاطعیت می توان گفت که روحانی و کابینه او ، بازیگرانی برای پیشبرد اهداف فریب کارانه رهبر هستند .
پیام دیگر ۲۴ مرداد ، تکرار دوباره این نکته بود که زخم رهبر جمهوری اسلامی از جنبش سبز ، عمیق تر از آنست که بتوان با از طریق هم زبانی با او و « فتنه» خواندن جنبش سبز ، آن زخم را التیام بخشید. این پیامی بود که در رأی عدم اعتماد به محمدعلی نجفی متجلی گردید.
جلسات منتهی به ۲۴ مرداد در مجلس پیام سومی هم برای کسانی داشت که مشغول توجیه بافی برای برخی اقدامات آقای روحانی هستند. آنها پس از افشای اسامی کابینه، ادعا کردند لزوم اخذ موافقت سران مجلس واکثریت اعضای آن با انتخاب تعدادی از وزرای اصلاح طلب، روحانی را مجبور ساخته تا به همکاری با بدنامانی چون پورمحمدی تن دهد و اختیار وزارت کشور را به کسی بسپارد که در دوره مسئولیت علی لاریجانی در صدا و سیما، حامی پلید ترین اقدامات علیه اصلاحات و اصلاح طلبان بوده است.اما نهایتاً همان بدنامان و دشمنان اصلاحات ، به کابینه راه یافتند و دو شخصیت اصلی در حوزه فرهنگ و آموزش که می توانستند تا حدودی گفتمان اصلاحات را نمایندگی کنند از فیلتر گماشتگان مجلس عبور نکردند. در یک کلام ، بار دیگر ثابت شد رهبر جمهوری اسلامی ،هرگاه به ظاهر از برخی مواضع خود عدول می کند به محض پشت سر گذاشتن خطر وتهدید، به نقطه اولیه باز می گردد وکسانی که با زیر پا گذاشتن منافع مردم به دنبال معامله با رهبر هستند چیزی جز خسران و بدنامی ، برای خویش به ارمغان نمی آورند.
روز ۲۴ مرداد ، روحانی هم پیام هایی برای کسانی فرستاد که در دو ماه گذشته از انتخاب او اظهار خوشحالی می کردند یا به خوشحالی ، تظاهر می نمودند.روحانی ابتدا با شور و شعف ، از اینکه پورمحمدی حاضر به همکاری با او شده، اظهار امتنان کرد وسپس ، تظاهرات مسالمت آمیز جنبش سبز در اعتراض به کودتای انتخاباتی را « اردوکشی خیابانی » نامید تا به رهبر جمهوری اسلامی نشان دهد نگاه او به راهپیمایی های اعتراضی همان نگاه رهبر است که در خطبه های اولین نماز جمعه بعد از کودتای انتخاباتی سال ۱۳۸۸ ـ مشهور به خطبه خون ـ بیان گردید. طُرفه آنکه بلافاصله پس از این سخن عهد شکنانه روحانی، باز هم گروهی از اصلاح طلبان حکومتی به توجیه بافی روی آوردند و از روحانی تشکر کردند که هم زمان با استفاده از عبارت « اردوکشی خیابانی » به موضوع کهریزک هم اشاره کرده است . گویی همینقدر که روحانی از میان دهها جنایت بعد از کودتای سال ۸۸، به یکی از آنها اشاره کرده، می تواند با رهبر جنایت پیشه ، هم زبان شود و تظاهرات مسالمت آمیز مردم را محکوم کند.پیام واضح روحانی در روز ۲۴ مرداد آن بود که اگر کوچک ترین اعتراض مؤثری علیه نظام مشاهده شود او همان روحانی بیست و سوم تیر ماه ۱۳۷۸ است که با افتخار از سرکوب تظاهرات دانشجویان مظلوم سخن می گفت.
اکنون پیام های ۲۴ مرداد مشخص شده تا ثابت شود از نظر حاکمیت و برخی منتقدان آن، ۲۴ خرداد تنها فرصتی برای رفع خطر از نظام جمهوری اسلامی بوده نه زمانی برای به بازی گرفته شدن واقعی اصلاح طلبان و کسانی که به وضع موجود اعتراض دارند. ایا این پیام آشکار ۲۴ مرداد، عده ای از بازیگران ۲۴ خرداد را هشیار خواهد کرد؟
