وحشت آفرینانِ وحشت زده!
سه روز پیش که با شبکه تلویزیونی صدای امریکا گفتگو داشتم، وقتی موضوع گزارش اخیر آژانس بین المللی انزژی اتمی وادعای آژانس در خصوص احتمال « تلاش ایران برای تولید کلاهک هسته ای » مطرح شد به این نکته اشاره کردم که « اگر دولت ایران ، برنامه ای برای تولید سلاح هسته ای داشته باشد این برنامه ، خطری را متوجه کشور های دیگر نخواهد کرد واستفاده احتمالی آن تنها برای سرکوب هر چه بیشتر مخالفان دولت کودتا خواهد بود زیرا کودتا گران ازیک سو نشان داده اند که برای خاموش کردن صدای مخالفان ، هر ابزار یا روشی رامجاز می شمارند و ازسوی دیگر بارها ثابت کرده اند که هر گاه باتهدید جدی خارجی مواجه باشند ذلیلانه ترین روش ها را در برابر قدرت های جهانی به نمایش می گذارند تامبادا حاکمیت ایشان با خطر مواجه شود.» آزادی ملوانان انگلیسی که تنها چند ساعت پس از تهدید جدی تونی بلر انجام شد واضح ترین نمونه ای بود که « خارجی ترسی » سران کودتا را آشکار ساخت . نگاههای التماس آمیز رئیس دولت وهمکاران او در مراسم بدرقه ملوانان هم نشان داد که آنها به دنبال جلب ترحم میهمانان خود هستند تا ماجرا با خوبی وخوشی ، فیصله یابد . در حوادث پس از انتخابات نیز که هم زمان با بازداشت فله ای پاک ترین فرزتدان ملت ، تعدادی از شهروندان غربی دستگیر شدند بار دیگر خشونت علیه داخلی ها و ترس از تهدید های خارجی ، به وضوح مشاهده شد. در آن روزها در حالی که خانواده اصلاح طلبان بازداشتی ، کوچک ترین خبری از عزیزان خود نداشتند تبعه بازداشتی فرانسوی از داخل زندان با مقامات عالیرتبه کشورش به صورت تلفنی گفتکو می کرد . از میان ایرانیان بازداشتی هم ، فقط کسانی به سرعت آزاد شدند که مانند مشاور احمدی نژاد از نعمت « دو تابعیتی » بر خوردار بودند . آنها نه تنها به سرعت از زندان آزاد شدند بلکه توانستند فورا ایران را ترک کنند . در حالی که مثلا محمد رضا جلایی پور علیرغم لزوم بازگشت به انگلیس برای ادامه تحصیل ، هنوز اجازه خروج از کشور را پیدا نکرده است تا همگان بدانند دولت مردان ایرانی در برابر خارجی ها سر تعظیم فرود می اورند تا در« زورگویی های داخلی » آزاد تر باشند.ممکن است این سؤال به ذهن بعضی افراد بیاید که « پس چرا هنوز سه توریست آمریکایی آزاد نشده اند ؟» دلیل این استثناء را باید در تلاش احمدی نژاد برای بهره گیری از این ماجراجستجو کرد. رئیس دولتِ کودتا به دنبال آن بود که از فضای غبار آلودِ پس از انتخابات استفاده کند و برقراری رابطه با امریکا را به نام خود ثبت نماید. بر اساس شنیده ها ، او می خواست سه توریستِ بازداشتی را به همراه خود به آمریکا ببرد واز این طریق از میزان حساسیت منفی مردم ورسانه های امریکا علیه خود ـ که بزرگ ترین مانع فراروی دولتمردان آمریکایی برای مذاکره با احمدی نژاد است ـ بکاهد.اما رهبر جمهوری اسلامی و حلقه مشاوران نزدیک او ، این کار را به مصلحت نمی دانستند و معتقد بودند احمدی نژاد در صورت تقویت موضع خارجی ، در داخل بر کمیت و کیفیت « باج گیری » از سایر ارکان حکومت خواهد افزود. لذا همان طور که اجازه ندادند پروژه احمدی نژاد ـ جلیلی برای مذاکره با امریکایی ها به نتیجه دلخواه رئیسِ دولت برسد ، راه آزادی سه توریست امریکایی را هم سد کردند . در واقع در این ماجرا ، ترسِ یک بخش حکومت از خطر قطعیِ داخلی ـ زیاده خواهیِ احمدی نژاد ـ آنها را به پذیرش ریسکِ یک خطر محتمل خارجی ، تشویق کرد ؛ ضمن آنکه طرف های خارجی نیز فهمیدند که دیگر نمی توانند بدون جلب نظر رهبر جمهوری اسلامی ، روابط خود با ایران را تنظیم نمایند.
اگر از این استثنای موجه بگذریم سایر اقدامات و اظهارات در سطوح عالی نظام جمهوری اسلامی ، به خوبی « وحشت از تهدید های خارجی » را آشکار می سازد. آخرین نمونه از ابرازِ این وحشت که در اوج «وحشت آفرینی» در داخل صورت گرفت مربوط به دو روز قبل می باشد. تنها ساعاتی پس از انتشار گزارش آژانس بین المللی انرژی اتمی و در صبح یک روز تعطیل که همه حکومتی ها باید خود را برای حضور در نماز جمعه آماده می کردند رهبر جمهوری اسلامی از یک پروژه نظامی بازدید کرد تا بخش های مختلف خبری در داخل کشور از قول او اعلام کنند « ایران اصلا به خود اجازه نمی دهد که به فکر تولید سلاح هسته ای باشد.»
سرعت عمل رهبر جمهوری اسلامی در پاسخ گویی به ادعای آژانس ، هیچ مفهومی نداشت جز علنی ساختن وحشت ازقدرت های خارجی که بلافاصله پس از انتشار گزارش آژانس ، دور جدید تهدیدها علیه ایران را آغاز کرده بودند . ابراز این وحشت ، همیشه در خدمت تحکیم حاکمیت « سوپر انقلابی های پر مدعا » بوده است اما به نظر می رسد اوج گیری مخالفت ها در داخل و کاهش شدید اقتدار واقعی نظام ، شرایط ویژه ای را بر اردوگاه از هم پاشیده حکومت ایران حاکم کرده است به طوری که مایلند بیش از همیشه خودرا از« تهدیدهای احتمالی خارجی» دور نگه دارند شاید از این طریق امکان وحشت آفرینی داخلی ، بیش از گذشته برای ایشان فراهم شود.
