علی خامنه ای که اخیرا از مخالفان نظام دعوت کرده بود در انتخابات ، شرکت کنند در دیدار با دست اندرکاران نمایش انتخاباتی هفتم اسفند ، علنا بر اقدام شورای نگهبان در قلع و قمع کاندیدا ها مهر تایید زد . او ضمن تکرار سخن طنزآلود خود مبنی بر اینکه "حتی کسانی که نظام را قبول ندارند در انتخابات شرکت کنند" گفت: " البته به این معنی نیست که کسانی را که نظام را قبول ندارند به مجلس بفرستند ". آنچه در نگاه اول از این سخن برداشت میشود آنست که خامنه ای یقین دارد حداقل در برخی حوزه های انتخابیه ، تعداد کسانی که نظام را قبول ندارند در حدی است که می توانند بر طرفداران نظام غلبه کرده و نماینده مورد نظر خود را به مجلس بفرستند. در واقع خامنه ای اعتراف می کند کاندیداهای حکومتی علیرغم دسترسی آنان به رسانه های پرخرج و بهره مندی از حمایت های رنگارنگ ، نمی توانند با کسانی که به هر دلیل به مخالفت با نظام معروف شده اند رقابت نمایند. به عبارت ساده تر ،آنچه رهبر جمهوری اسلامی را نگران می سازد آگاهی از یک حقیقت است :"اشتهار به مخالفت با نظام ،به تنهایی موجب جلب آرای بسیار برای کاندیداها می شود ." لذا خامنه ای در اقدامی پیشگیرانه ،دستور حذف آنان از رقابت های انتخاباتی را صادر کرده است. خامنه ای همچنین نگرانی خود از این موضوع را نیز آشکار می سازد که این گروه از راه یافتگان به مجلس ،در اقلیت نخواهند بود و می توانند بر روند تصمیم گیری در قوه مقننه اثر گذار باشند. به این بخش از سخن او نیز توجه کنید :
"در هیچ جای دنیا، افرادی را که اصل نظام آن کشور را قبول ندارند، به مراکز تصمیم گیری راه نمی دهند". البته این ادعا نیز خود جای بحث دارد و مشخص نیست معیار خامنه ای برای استفاده از عبارت "هیچ جای دنیا " چیست. اما به حال سخن اخیر رهبر جمهوری اسلامی بازتاب دهنده دو نگرانی فوق است.
آنچه در روند بررسی صلاحیت ها انجام شده ،ورای نگرانی ابراز شده خامنه ای است. بسیاری از افراد به بهانه "عدم احراز صلاحیت "از لیست کاندیداها حذف شده اند و اصولا بحث مخالفت آنها با نظام مطرح نبوده است. در دوره قبل از نمایش انتخاباتی مجلس ،احمد جنتی و علی خامنه ای بر این نکته تاکید کردند که "عدم احراز صلاحیت افراد برای نمایندگی مجلس به معنای عدم صلاحیت آنان برای پذیرش مسئولیت های دیگر نیست ". پس با اطمینان می توان گفت خامنه ای در حدی از تزلزل است که حتی از راه یافتن افراد بی طرف به مجلس نگران است و گمان می کند با افزایش تزلزل موقعیت رهبر ،این افراد نیز موجب مزاحمت او خواهند بود.
اما بافرض پذیرش سخنان و استدلال های خامنه ای ،یک سوال اساسی به ذهن هر فردی خطور می کند. خامنه ای به وجود مخالفان نظام اعتراف می کند اما در عین حال هیچ راه قانونی و مدنی برای ابراز عقیده و اعمال نظر آنان باقی نمی گذارد. این سخنان در حالی مطرح می شود که خامنه ای با وقاحت تمام از حق اعتراض در کشورهای دیگر ازطریق برگزاری تجمعات خیابانی حمایت می نماید. پیشنهاد برگزاری رفراندوم برای کسب نظر از اکثریت مردم در بعضی کشورها ، از دیگر سخنان نمایشی خامنه ای برای "دموکرات نمایی "خویش است. اما وقتی نوبت به معترضان و منتقدان داخلی می رسد او دستور سرکوب تظاهرات خیابانی و نیز محروم سازی کاندیداهای دگراندیش را صادر می نماید. او ظاهرا علاوه بر تکیه بر نیروهای سرکوب گر ، به نقش سوپاپ گونه اصلاح طلبان و اعتدالیون نیز دل بسته و یقین دارد تا آنان هستند وظیفه سرگرم سازی اقشار معترض و منتقد ، معطل نخواهد ماند. همین احساس اطمینان ، بر جسارت او افزوده و اینچنین از گسترده ترین روند رد صلاحیت ها حمایت می کند.
ظواهر امر نشان می دهد نقش آفرینی اصلاح طلبان ،موجب موفقیت خامنه ای در پیشبرد پروژه حذف در انتخابات هفتم اسفند خواهد شد. اما تردیدی ندارم که با افتتاح مجلس دهم ،فریب خوردگی اصلاح طلبان یا همراهی آنان با رهبر در فریب اکثریت مردم ،بر همگان آشکار خواهد شد. در آن زمان نقش حقیرانه اصلاح طلبان در " ایمن سازی دیگ حکومت خامنه ای " نیز بی خاصیت خواهد شد. از سوی دیگر بحران های اقتصادی پیش رو که به دلیل کاهش در آمدهای نفتی و تداوم زیاده خواهی سپاه و باند مافیایی وابسته به رهبر ،گریزی از آنها نیست در کنار سرخوردگی ناشی از اعتماد چند باره به "منتقدنمایان اصلاح طلب" آینده ای غیر قابل پیش بینی برای ایران رقم خواهد زد.
می توان حدس زد نتیجه رفتار و گفتار تمسخر آمیز رهبر و سلب اطمینان از آلترناتیو اصلاح طلب ، به صورت بالقوه ،جامعه ایران را در معرض نوعی از آشوب قرار خواهد داد. نظام جمهوری اسلامی همواره راههایی برای سلب اعتماد عمومی نسبت به منتقدان و مخالفان خود در اختیار داشته و البته آنان نیز برای بی اعتباری خویش با نظام همکاری کرده اند. گروهی از دگراندیشان فرهنگی، سیاسی و مذهبی هم که با روند فریب کارانه نظام همراهی نکرده اند متاسفانه تحت فشار و تخریب مشترک دو جناح اصلی حکومت و برخی منتقدنمایان داخلی واقع شده اند. در سه دهه گذشته ، سران نظام بر این باور بوده اند که فقدان اپوزیسیون معتبر می تواند بیمه کننده حیات آنان باشد. اما آیا این راهبرد ثابت و راهکارهای متغیری که در دو دهه اخیر به انحا مختلف به کار گرفته شده ،همچنان بیمه کننده حیات سیاسی نظام ولایت فقیه خواهد بود ؟ تسلیم تاسف انگیز اصلاح طلبان و اعلام حضور بی قید و شرط در انتخابات خاطر رهبر را نسبت به انتخابات ماه آینده آسوده کرده است .اما آیا سخنان اخیر خامنه ای و بستن همه راههای مسالمت آمیز برای ابراز وجود مخالفان - که مجوز تلویحی برای آشوب غیر قابل کنترل است- موجب تغییرات شرایط در آینده نخواهد شد؟
متاسفم که بگویم اگر گروههای سیاسی داخلی از آخرین امکانات موجود برای بازسازی اعتماد عمومی به خود بهره برداری نکنند دوری و نزدیکی این آینده را نه تدبیر گروههای سیاسی در داخل کشور کشور بلکه شرایط جهانی ، میزان احساس خطر از گروههای مانند داعش و نیز سطح وخامت اقتصاد کشور به خاطر اشتهای مافیای اقتصادی رهبر و چنگ اندازی هر چه بیشتر بر ثروت های ملی تعیین می کند. در این مورد باز هم خواهم نوشت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر