حمایت علنی از جنایت کاران ؛ تنها راه باقیمانده برای جمهوری اسلامی

روز پانزدهم شهریور ماه ۸۹ ، یادداشتی با عنوان «سریال توهنی ها و تکلیف ما » نوشتم که در بخشی از آن آمده بود :« رئیس دولت کودتا ، که اولا در کمتر از سه ماه به دو عقب نشینی تحقیر آمیز تن داده بود وثانیا می دانست بدنام ترین رئیس دولت ایران در داخل وخارج کشور است به شدت احساس خطر کرد . او برای رفع خطر احتمالی ، یارگیری از میان افراطی ترین حامیان رهبری را آغاز کرد . نخستین اقدام احمدی نژاد ، واگذاری مسئولیتی مهم به سعید مرتضوی بود . او با این اقدام ، به " نیروهای سرکوب گر" یاد آوری کرد که وقاحت او در حمایت علنی از قاتلان مردم ، صدها برابر بیشتر از آقای خامنه ای است و هریک از سرکوب گران که آینده بهتری می خواهد باید به جناح احمدی نژاد بپیوندند!». مهم ترین نکته که مایل بودم در آن یادداشت یادآوری نمایم تشریح وضعیت حاکمیت کودتایی بود . معتقد بودم و هستم که شرایط رژیم به گونه ای است که اولاً هر یک از دو شریک حکومتی ـ احمدی نژاد و خامنه ای ـ تلاش می کند خرج خود را ازدیگری جدا نماید و ثانیاً بین آنها مسابقه ای برقرار است که هدف آن ، جذب قوی ترین نیروهای سرکوبگر است . ادعای من در آن یادداشت آن بود که انتصاب مرتضوی به عنوان نماینده ویژه احمدی نژاد و ریاست سازمان مبارزه با قاچاق کالا و ارز،در روند مسابقه ای است که میان رهبر و رئیس دولت وجود دارد و هدف آن جلب نظر نیروهای سرکوبگر برای حمایت از هر یک از این دو شریک حکومتی در برابر خطراتی است که کلیت نظام وسران آن را تهدید می نماید .
خبر مندرج در روزنامه رسمی دولت احمدی نژاد به نقل از یک گماشته مجلس نهم را در اینجا بخوانید تا ببینید نگرانی از مواجهه با تهدید های جدی به کجا رسیده که اعضای حاکمیت ناچارند حمایت خود ار جنایت کاران را علنی نمایند .